مشهد اولین مقصد من در ایران عجیب و غریب ( خاطره یک مسافر خارجی )

هتل النبی وحشتناک بود. آنها اتاق را به من نشان دادند و به نظر می رسید هیچ کس ماهها در آنجا نمانده است. آشپزخانه و حمام کثیف بودند و یخچال در را گم می کرد. من حتی نمی خواستم قیمت را بپرسم. به راننده تاکسی گفتم که مرا به هتل پرنیان برگرداند. او در پایان پسر خیلی خوبی بود و چند نقشه رایگان از شهر و نکاتی به من داد. در فرودگاه از او سؤال كرده بودم كه سوار آن چقدر خواهد بود ، بدون آنكه بدانم از متر استفاده كرده است. او تخمینی از "" به من داد. در حالی که ارز رسمی ریالی است ، بسیاری از مردم از تومان استفاده می کنند که برابر با 10 ریال است. بنابراین "" به معنی ،000 تومان بود که در واقع 0،000 ریال بود. بعد از بردن من به هتل پرنیان ، کنتور 24000 تومان خواند. اما او گفت که 20،000 خوب است زیرا او ،000 به من نقل کرده است. به من گفته شده كه مردم سعی نمی كنند شما را در ایران پاره كنند و من امیدوار بودم كه هر كسی كه در ایران ملاقات می كنم مثل محمود باشد.

روز بعد از تنهایی لذت بردم. درون گرایی در من بعد از چند هفته تعامل اجتماعی خسته شده بود و من به تنهایی وقت نیاز داشتم ، که من قبلاً در کشور تحقیقاتی انجام می دادم. بعدازظهر برای دیدن بلیط قطار به یزد ، مقصد بعدی من رفتم. آنها به من گفتند که قطارها برای چند روز آینده پر است ، اما برای بازگرداندن صبح روز بعد از ساعت 10 صبح برای لغو شدن. من همچنین مقداری پول با نرخ سیاه بازار 34000 ریال به 1 دلار مبادله کردم.

سپس راه خود را به حرم ایمان رضا رساندم. دیدارم را با غروب آفتاب به دو دلیل به پایان رسانده بودم. یکی ، برای عکس های بهتر و دو مورد ، برای دیدن اینکه آیا می توانم شاهد نماز عصر زائر باشم یا خیر. من مجاز نبودم با کوله پشتی یا DSLR خود وارد این مجموعه بشوم ، بنابراین تمام عکسهای زیر با تلفن همراه من گرفته شده است. هیچ کس انگلیسی صحبت نمی کرد ، اما یک بار مردم در دروازه فهمیدند که من مسلمان نیستم ، آنها یک راهنما انگلیسی صحبت کردند تا من را ملاقات کنند. راهنماهای آنجا هستند که به سؤالات پاسخ دهند ، بلکه برای اطمینان از این که به جاهایی که فقط برای مسلمانان است ، وارد نشوید ، مانند ساختمان اصلی حرم که مقبره ایمان رضا را در خود جای داده است.

ما از طریق دروازه جنوب غربی وارد مجتمع شدیم و من فهمیدم که این مکان چقدر عظیم است. بسیاری از دادگاه ها در اندازه های مختلف وجود دارد ، و ساخت و سازهای زیادی در حال انجام است. یک بار در مرکز بازدید کنندگان یک ویدیو تماشا کردم (که این خسته کننده نبود) درباره تاریخ ایمان رضا و حرم. سپس مردی آمد تا در مورد اسلام شیعه با من صحبت کند و به هر سؤالی که داشتم پاسخ داد. او آرام ، دوستانه و دلپذیر بود و به هیچ وجه موعظه نبود. او قبل از خداحافظی ، یک کتابچه با عکسهای خوب از حرم به من داد. سپس راهنمای من مرا برای پیاده روی سریع مجتمع برد. حوالی ساعت 8 عصر بود و تمام موزه ها از قبل بسته شده بودند ، بنابراین وی پیشنهاد کرد که صبح روز بعد دوباره برگردم تا آنها را بررسی کنم و یک تور گسترده تر انجام دهم.

بعد از گذراندن یک روز مرخصی ، توصیه های راهنما را دنبال کردم و صبح به حرم بازگشتم. تصور می کردم که دوباره به راهنما احتیاج دارم ، بنابراین وقتی به دروازه نزدیک شدم به آنها گفتم که مسلمان نیستم و به راهنما احتیاج دارم ، فکر نمی کنم آنها مرا درک کنند همانطور که به من گفتند فقط از درون دروازه بروید. من هم اکنون خودم در مجتمع حرم بودم که هر طور که می خواستم کاوش کنم. من هنوز قصد نداشتم به احترام ، فقط مناطق مسلمان را ملاقات کنم. من فکر می کنم این یک امتیاز برای داشتن سایت هایی مانند این باشد ، زیرا آنها می توانند به راحتی تمام بازدید کنندگان غیرمسلمان را ممنوع کنند. من می دانم که من میهمان هستم و نمی خواهم از این امتیاز سوء استفاده کنم.

گذشته از بازدید از حرم ، در خیابانهای مشهد تعجب کردم ، اما کارهای جالب بسیاری برای انجام این کار پیدا نکردم. بسیاری از مغازه ها بیشتر به سمت زائران محلی گرایش پیدا می کنند ، با چیزهایی مانند عکس های پنیر از افرادی که بر روی پس زمینه حرم قرار گرفته اند. افراد محلی در خیابان بسیار محافظه کارانه لباس می پوشند. علائم بسیار کمی به زبان انگلیسی وجود داشت و من فقط چهار جهانگرد غربی را دیدم.

به جز راننده تاکسی فوق العاده دوستانه در روز اول ، نمونه دیگری از مهمان نوازی گرم که ایرانیان به آن مشهور هستند پیدا نکردم. اکثر مردم حتی نگاه دوم به من ندادند (همانطور که در سایر کشورهای خاورمیانه و آفریقا اتفاق افتاده بود) حتی اگر من خیلی ایستادم. من نمی دانم که آیا بقیه ایران نیز چنین خواهد بود؟